- Γρηγοριανό μέλος
- Όρος με τον οποίο υποδηλώνεται ολόκληρος ο μουσικός πολιτισμός της Δυτ. Καθολικής Εκκλησίας, που άνθησε ακόμα και πριν από τον πάπα Γρηγόριο Α’ τον Μέγα, και συνεχίστηκε έως την υστερομεσαιωνική περίοδο. Το Γ.μ. είναι αυστηρά μονοφωνικό και εκφράζει το βασικό εκείνο στοιχείο που χαρακτηρίζει και ενοποιεί τη λατινική εκκλησιαστική παιδεία, στοιχείο που ξεχωρίζει την καθολική λειτουργία από εκείνες της Ορθόδοξης, της Γαλλικανικής, της Αγγλικανικής, της Αμβροσιανής Εκκλησίας, καθώς και της εκείνης των Ισπανών χριστιανών που βρίσκονται κάτω από την αραβική κυριαρχία. Στην εκκλησιαστική μουσική της Δύσης, που απέκτησε αυτοτέλεια μετά τη διαίρεση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε δυτικό και ανατολικό κράτος (395 μ.Χ.), είχαν συμπεριληφθεί, εκτός από στοιχεία βυζαντινής προέλευσης, και άλλα αυτόχθονα, που είτε προϋπήρχαν του εκχριστιανισμού των βαρβαρικών λαών είτε δημιουργήθηκαν μετά από αυτόν. Τον 6o αι. ο πάπας Γρηγόριος Α’ ο Μέγας, αφού αναγνώρισε τα λατινικά ως επίσημη γλώσσα της Δυτ. Καθολικής Εκκλησίας (στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες επίσημη γλώσσα ήταν η ελληνική), ίδρυσε τη Schola cantorum και κωδικοποίησε όλα τα στοιχεία αυτά στο Antiphonarius cento,που γρήγορα διαδόθηκε σε ολόκληρη τη δυτική Ευρώπη. Έκτός από τα αντιφωνάρια (ανθολογίες με μέλη που προορίζονται για λειτουργικές), το Γ.μ. συναντάται αργότερα στο Ψαλτήριο και στο Graduate, βιβλία που περιέχουν μέλη τα οποία προορίζονται για τη λειτουργία. Αρχικά, το Γ.μ. μεταδιδόταν προφορικά. Αργότερα βρέθηκε τρόπος μουσικής σημειογραφίας, που τελειοποιήθηκε σιγά-σιγά, περνώντας από διάφορες φάσεις. Έτσι τη φάση της χειρονομικής σημειογραφίας (όπου με χειρονομίες υποδεικνυόταν το ανέβασμα ή το κατέβασμα της μελωδικής γραμμής), ακολούθησε η φάση της σημειογραφίας με γράμματα του αλφαβήτου και τελικά εκείνη της νευματογραφίας, όπου το τονικό ύψος των μουσικών φθόγγων υποδηλωνόταν κατά προσέγγιση, χάρη σε ειδικά σημάδια (νεύματα) που αρχικά γράφονταν πάνω σε ένα ειδικό τετράγραμμο. Σταδιακά, με την αντικατάσταση των λατινικών από τις εθνικές γλώσσες, η ενοποιητική λειτουργία του Γ.μ. εξαντλήθηκε, φτάνοντας στο σημείο να νοθευτεί και να αναμειχθεί με τις νέες, πολυφωνικές και οργανικές μουσικές εμπειρίες, στις οποίες δάνεισε, όλο τον 16o αι., τη γοητεία των μελωδιών του, που τώρα πια αποτελούν αντικείμενο μελέτης μερικών θρησκευτικών ιδρυμάτων.
Dictionary of Greek. 2013.